In een klein, gezellig dorpje woonde Thomas, een fanatieke hardloper. Elke ochtend rende hij door de velden, zijn voeten zwoegend over de paden. Maar diep in zijn rechterhiel gebeurde iets vreemds. Het begon met een ontsteking die ontaarde in een verkalking op het hielbot. Een piepklein, stekelig stukje bot – een hielspoor genaamd – begon zich ongemakkelijk te voelen.
"Eerst was ik klein en onopgemerkt," zuchtte de hielspoor. "Maar Thomas blijft maar rennen zonder pauze! Ik groei en ik groei, en nu… AUW! Ik doe pijn!"
De hielspoor besloot hulp te vragen. Maar hoe? Hij kon niet praten, hij kon alleen pijn veroorzaken. Dus begon hij kleine waarschuwingen te geven: een lichte steek hier, een zwaardere steek daar.
"Misschien snapt hij de hint?" hoopte de hielspoor. Maar nee. Thomas negeerde het.
Dus verhoogde hij de intensiteit. Hij begon steeds vaker in het omringende weefsel te prikken en de pijn werd scherper en feller.
Op een dag, terwijl Thomas zich schrap zette voor een sprint, schreeuwde de hielspoor in pijn: "STOP! Geef me rust!"
Thomas struikelde en greep naar zijn voet. "Wat is dit? Waarom doet mijn hiel zo’n pijn?"
Hij zocht een dokter op en kreeg te horen dat hij een hielspoor had. "Je moet me behandelen!" smeekte de hielspoor in stilte. "Rust, rekoefeningen, goede inlegzolen!"
Gelukkig luisterde Thomas. Hij nam rust, deed oefeningen en kocht zolen bij FootActive. De hielspoor voelde zich eindelijk gehoord en begon langzaam te krimpen.
Op een dag, maanden later, stond Thomas weer op. Geen pijn. Geen geklaag.
"Ah," dacht de hielspoor, terwijl hij verdween, "eindelijk begrepen."
En zo leerde Thomas – en zijn voet – het belang van luisteren naar de signalen van het lichaam.
